Gökyüzü sessiz, yeryüzü sessiz, insanlar daha da çok sessiz. Nereden geliyor bu sessizlik, nereden geliyor bu kasvetli hava? Neyin hüznü, neyin hicranı bu?Her şey yas tutuyor sanki. Ah bu durgunluk insanı yaşarken öldürüyor gibi. Ah bu karamsarlık, bu umutsuzluk boğuyor beni.
Kahretsin, burada daha fazla duramıyorum, atıyorum kendimi sokaklara. Yürüyorum, sadece yürüyorum, nereye gittiğimi bilmeden yürüyorum. Aniden bir şimşek çakıyor, irkiliyorum. Sonra o sevdiğim küçük damlacıklar dökülüyor gökyüzünden. Tabiat dediklerimi duymuş gibi canlanıyor adeta.Ne oldu veyahut ne oluyor anlayamıyorum ama seviniyorum içten içe seviniyorum, yanıma yaklaşan küçük dostumu kuyruğunu sallar bir halde görünce daha da çok seviniyorum.
Her şey, herkes yavaş yavaş tabiat gibi canlanıyor, cansız varlıklar bile canlanıyormuş gibi geliyor gözüme. Belkide hepsi bir göz yanılması bilemiyorum lakin mutlu oluyorum.
Zeynep KARAKAŞ
Fatih Sultan Mehmet And.Lisesi
