Atatürk yüne savaş yapmak için hazırlanıyordu. Bu sefer Çanakkale için savaşacaklardı. Yola çıktılar herkes üzülmüştü çünkü kimsenin yaralanmasını istemiyorlardı. Bir tek ben gülüyordum çünkü askerlerin ve Atatürk´ün savaşı kazanacaklarını biliyordum. Her savaşta yeniyorlardı ama yaralılar çok oluyordu.
Akşam oldu ama hala Atatürk ve askerleri gelmemişti. Bu sefer bende kuşkulanmıştım. O arada sesler çıktı. Askerler ve Atatürk geliyordu. Ama yaralılar çoktu. İşte buna çok üzülmüştüm. Askerler, yorgundu ve yaraları çok ağırdı. Ben çok korkuyordum çünkü çok acı çekiyorlardı. Hemşireler muayene etmeye çalışıyordu. Muayene ettiler. Bazıları şehit, bazıları gazi oldu. Akşam olunca herkes evine gidip uyudu. Sabah erkenden kalkıp şehitleri şehitliğe götürdük. Gazilerin canları çok acıyordu çünkü arkadaşlarını toprağa veriyorlardı. Bunun için yaraları daha çok acıyordu.
Şehitlerin tabutlarını mezarlığa taşıdık. Herkes hıçkıra hıçkıra, hüngür hüngür ağlıyordu. Galiba aralarında en çok gaziler ve ben ağlıyordum. Üzülüyorduk ama cennete gidiyorlardı. İnşallah onlarda hepimizin üzgün olduğunu görüyorlardır. Yine Atatürk en öndeydi. Her zaman yaptığı gibi yine konuşmasını yaptı Atatürk. O zaman azıcık rahatladık. Ben ALLAH´ a her zaman şehitler için dua ederim.
ALLAHIM SEN DİNİMİZİ, DEVLETİMİZİ, MİLLETİMİZİ DÜŞMANLARDAN KORU YARABBİM.
Rümeysa TEKİNYILDIZ
Altın Safran İlkokulu
3/A Sınıfı No:128
